Çocukların yaptığı resimlerde mantık aranmaz, doğru oranlar, perspektif beklenmez, renkler sınırsızdır: belki gökyüzü yeşil, ağaçlar mavidir.
Sevgisini çekinmeden söyler çocuk, korku henüz tanışmadığı sinsi bir düşmandır.
Pedagoglar eğitim sırasında çocukların yaptıkları resimlerden çok şey öğrenir.
Çocuk resimleriyle konuşur, iletişim kurar, isyan eder, imdat bekler.
Masumiyeti kaybedene kadar sürer bu kendiliğindenlik.
Sonrasında hesaplı ve uyumlu olmak adına ağaçlar yeşerir, gökyüzü artık mavidir.
( Resim: Naz Çırpıcı, ENKA İlköğretim Okulu, dördüncü sınıf )